Welcome to my website.
I document my adventures in work and life.
Hope you have a nice stay!
Saying goodbye might be my least favourite activity in life. And yet… I find myself saying goodbye to many people this December. Leaving the innogy tower for the last time I decide to write down my 5 most valuable experiences and what I learned from them. As therapy and to celebrate my soon to be ex colleagues. Here we go…
Monday morning, way too early. I'm ready to facilitate today's training on agile product development. The participanten don't know each other, yet. Fortunately, there are pretzels and coffee to talk about. We stand in a cirkel, "close your eyes" my co-facilitator asks the group. This is surprising..
As I walk home I feel ecstatic, spring is in the air and I got the job! Then all of a sudden a change of heart. OMG, I got the job.. why did I ask for this? It seemed as such a good idea at the time, but.. can I actually do this? Quite a strange feeling when you take into consideration I worked hard to get it.
The first time I really grasped what visualization can bring was years ago at a leadership bootcamp at ABN AMRO. The facilitator was Mark McGregor, a brilliant, highly energetic and positive ...
Thursday night, checking-in into the Novotel at Munich airport. Due to stormy weather KLM cancelled my flight and since I still haven’t reached frequent flyer level gold.
The news was out and it spreaded like wildfire. I was going to Germany for an international acceleration project at innogy, the parent company of Essent & energiedirect.nl. I discovered that there were two types of responses to the news I thought was great.
OMG! Getting up way too early to catch a plane to Munich. Prepared exactly enough to get through the day. I know where to go, how to get there and what we do today. But what we are doing tomorrow? I don't have a clue. Very lean and agile I would say.
Vasthouden of veranderen? Over wat mag blijven en wat moet gaan in het nieuwe jaar.
Ik ren van de roltrap af. Halverwege hoor ik het bekende geluid PIEPPIEPPIEP. De deuren sluiten voor mijn neus. Ik druk toch nog even op het knopje. De deur gaat niet open. In de verte stapt de conducteur in. Ik kijk op mijn iPhone. 18:28.
Op 1 april was het dan zo ver. Na een mooi afscheid bij ABN AMRO, anderhalve week vrij en heerlijk uitwaaien aan zee spring ik buiten adem de trein in. Tot 1 april had ik een abonnement en kocht ik nooit losse kaartjes. Die ochtend moest ik een kaartje kopen op het station. Het lijkt zo eenvoudig, maar wat een beproeving was het.
Zodra ik over het topje van de duinen stap slaat de regen tegen mijn gezicht. IJskoud en hard. Ik ren uitwijkend voor de golven over het strand. Nergens andere mensen te zien. Niet zo gek eigenlijk met dit weer. Nog een klein stukje, bij de volgende strandtent de duinen over. Het laatste stuk door het losse zand is een beproeving. Maar achter de duinen is het windstil, weet ik. Ik loop terug naar het huis. "Hoe voel je je?" vraagt Jeroen. 'Alsof ik elke uitdaging aankan' antwoord ik.
Mijn allerlaatste werkdag bij ABN AMRO. Met een knoop in mijn buik loop ik voor de laatste keer door de hoofdingang naar buiten. De dames van de receptie roepen vrolijk 'tot ziens!’. Ik stap naar buiten. Voel een waterig zonnetje op mijn gezicht, de frisse voorjaarswind waait door mijn haar.
this. is. it.
"Maar je bent er toch wel blij mee?" Ik staar het raam uit naar station Bijlmer Arena. Tja.. hoe leg je uit dat het je eigen keuze is, maar dat je toch een traantje wegpinkt bij het aankondigen van je vertrek?
