Het bijzondere in het alledaagse zien
Ik ren van de roltrap af. Halverwege hoor ik het bekende geluid PIEPPIEPPIEP. De deuren sluiten voor mijn neus. Ik druk toch nog even op het knopje. De deur gaat niet open. In de verte stapt de conducteur in. Ik kijk op mijn iPhone. 18:28. Langzaam rijdt de trein weg. Een minuut te vroeg. Inwendig vloek ik...
Vroeger had ik vaak problemen met het openbaar vervoer: storingen, uitvallende treinen en natuurlijk vertraging. Sowieso bracht ik tot 3 maanden geleden veel meer tijd door in het OV. Stiekem mis ik dat wel een beetje. Niet de vertragingen enzo, maar de tijd die je hebt om te reflecteren. Of eens even lekker uit het raam staren en brainen over ter plekke bedachte hypotheses en die daarna weer vergeten. Of niet.
Ik loop terug het station in. Koop een drankje bij Starbucks waar de barista 'per ongeluk' mijn naam verkeerd op de beker schrijft en me vrolijk een prettige avond wenst. Ik zie een heerlijke relaxstoel, leeg. Wat fijn eigenlijk. Je trein missen. Lui zak ik weg in de stoel.
Ik denk terug aan vorige maand. Toen ik een event van een niet nader te noemen platform bezocht. De verder nogal saaie avond werd opgeleukt door twee interessante sprekers. Yuri van Geest en Pernille Kok-Jensen. Yuri's presentatie ging over exponentiële organisaties. Organisaties die een veel grotere impact hebben dan hun peers omdat zij nieuwe organisatietechnieken gebruiken die exponentiële technologie opleveren.
Pernille vertelde een inspirerend verhaal over de trends in de maakbare wereld van de tumblr kids. En zittend in die heerlijke fauteuil bij Starbucks moet ik denken aan een van de trends uit de presentatie: wonderlust. Tijd nemen om het bijzondere in het alledaagse te zien. Een trend die niet perse een tegenbeweging is van altijd vernieuwen en innoveren. Maar die wel een nieuw perspectief biedt.
Ik ben zo iemand die continu met 10 dingen tegelijk bezig is. Mij stoort het niet, maar meestal ben ik aan het multitasken. Onderweg naar mijn werk beantwoord ik mijn mail terwijl ik ontbijt, het nieuws lees, een foto op instagram zet en app met een vriendin. En als ik mijn favo serie kijk, plan ik tegelijkertijd een surprise lunch, download ik de nieuwste apps, bestel ik mijn boodschappen online en praat ik met Jeroen.
Maar ik kan ook intens genieten van de geur van vers gemaaid gras. Een dagje aan het strand met een goed boek of een kop koffie met mijn oma. Of een Birmese dame die in een tempel met haar mobiel speelt. En laatst heb ik tijdens een festival de hele dag mijn iPhone niet gebruikt. Wat was dat een heerlijk dagje! Gelukkig, denk ik terwijl ik nog steeds bij Starbucks in die fauteuil zit. De wonderlust trend past ook bij mij.
Birmese dame in Bagan.
Ik loop naar het perron, want deze keer wil ik de trein zeker niet missen. Ondertussen vraag ik me af hoe ik deze trend kan toepassen in mijn werk. Pernille gaf een mooi voorbeeld van een oude campagne van Ben. Die had als kernboodschap dat er niet voor niets een uitknop op je telefoon zit. Prachtig. Maar hoe kan ik het gebruiken?
Terwijl ik in de trein stap realiseer ik me dat wonderlust toe kan passen door klantbeleving eenvoudig en zonder teveel fratsen te ontwerpen. Een beetje in het kader van less is more. Het niet mooier maken dan het is. Omdat het alledaagse van zichzelf al bijzonder is. Ik kijk uit het raam, zie sportvelden aan mij voorbij trekken. Hopelijk mis ik morgen weer mijn trein...
Pernille Kok-Jensen over haar boek waarin zij de millennial generatie beschrijft. Het boek heet "Always be yourself. Unless you can be a unicorn. Then always be a unicorn”.
